Hoe bijzonder is het eigenlijk dat mijn cliënten, zonder mij ooit eerder gezien te hebben, hun verhaal bij mij uitspreken?

Hoe bijzonder is het dat, vanuit een ontegenzeggelijk vertrouwen, de hulpvraag bij mij op tafel wordt neergelegd?

Dat is waar ik aan moest denken bij het ontroerende plaatje van dit grote paardenhoofd in de handen van dit kleine jongetje. Als ik naar het blije en toch ook ietwat verwonderde gezicht van dit jongetje kijk roert dat mijn hart.

Zo’n groot en krachtig dier zo vol zelfvertrouwen, overgave zelfs misschien, in de koesterende handen van dit kleine kind. En ook het vertrouwen van dit jongetje naar het grote paard, dat het paard hem niets zal doen.

Naar mate je langer naar de foto kijkt hoe ontroerender het beeld wordt. Hoe magischer het geheel.

Ik ben me goed bewust hoe bijzonder en dankbaar het werk is wat ik doe. Dat al die mensen in goed vertrouwen zeggen: “Hier heb je mijn verhaal, ik leg het in je handen, in het vertrouwen dat je het zorgvuldig en met aandacht zult behandelen.”

Als therapeut kan ik me nederig voelen bij het luisteren naar de toch soms zware en intieme verhalen waar mensen mee komen en ik zal steeds weer met alle zorgvuldigheid die er in mij is omgaan met dit grootse vertrouwen.