Als ik besluit even uit te puffen van mijn kettlebell training valt mijn oog op twee vogels. Zij lopen op hun dooie akkertje achterelkaar aan, balancerend in de wind, op de nok van het dak van onze achterburen.

“Als we toch eens zo konden zijn, overpeins ik, zo vol zelfvertrouwen, doen wat bij onze innerlijke natuur hoort, zonder angst om te vallen.”

Wanneer je een vogel bent, betekent dat overal, waar je maar wilt, je vrijelijk bewegen. Wetend dat wanneer je valt je je wel zult redden, want je kunt immers vliegen. Het zit in de vogel ingebakken, het is zijn natuur, dit te “weten”. En dus doen ze.

Wat is het wat wij weten van onszelf?

Wat is het dat onomstotelijk vaststaat?

Waar niet aan te tornen valt, niet door anderen, niet door onszelf, niet door omstandigheden?

Waar kunnen wij op terugvallen, mocht het nodig zijn?

Kunnen wij onze innerlijke natuur volgen en net zo vrij en onbekommerd zijn als die vogels?

Als ik één wens mag doen, dan is het dat wij mensen ons niet laten weerhouden door teleurstellingen uit het verleden. Dat wij diep vertrouwen houden in onszelf, omdat wij weten dat ook wij kunnen vliegen!