08-02-16 Als ik toch eens die vogel was...

Als ik besluit even uit te puffen van mijn kettlebell training valt mijn oog op twee vogels. Zij lopen op hun dooie akkertje achterelkaar aan, balancerend in de wind, op de nok van het dak van onze achterburen.
“Als we toch eens zo konden zijn, overpeins ik, zo vol zelfvertrouwen, doen wat bij onze innerlijke natuur hoort, zonder angst om te vallen.”
Wanneer je een vogel bent, betekent dat overal, waar je maar wilt, je vrijelijk bewegen. Wetend dat wanneer je valt je je wel zult redden, want je kunt immers vliegen. Het zit in de vogel ingebakken, het is zijn natuur, dit te “weten”. En dus doen ze.
Wat is het wat wij weten van onszelf?
Wat is het dat onomstotelijk vaststaat?
Waar niet aan te tornen valt, niet door anderen, niet door onszelf, niet door omstandigheden?
Waar kunnen wij op terugvallen, mocht het nodig zijn?
Kunnen wij onze innerlijke natuur volgen en net zo vrij en onbekommerd zijn als die vogels?
Als ik één wens mag doen, dan is het dat wij mensen ons niet laten weerhouden door teleurstellingen uit het verleden. Dat wij diep vertrouwen houden in onszelf, omdat wij weten dat ook wij kunnen vliegen!
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi!! Zo beeldend geschreven dat er direct verlangen ontstaat.
Ook ik behoor tot de vogelfamilie, maar van de "echte"vogels valt nog het nodige te leren qua natuurlijk gedrag. Dank je wel voor deze inspiratie!
Mooi. Nu ben ik geen vogel maar is mijn achternaam Vink. Soms voel ik me als een vogel soms is tie gevlogen.
Wauw; erg mooi. Ik probeer ook te vliegen en soms lukt dat aardig. Prima om af en toe terug te blikken en uiteindelijk rijker te worden van de fouten en teleurstellingen uit het verleden.
...ben meteen op zoek naar mijn innerlijke natuur...:-)
Zoals ik je ken, prachtig verwoordt!